МО, вставн. сл., діал. Може (див. могти 3). [Левко:] А чого ж це, молодице, плачете? Мо', горе яке, мо',біда яка настигла? (Вас.,111,1960, 409); - Хто знає, може, то Прага? Мо, вона й справді золота? (Гончар, III, 1959, 306).